حراست از شام خداوند
بر هر مسیحی و عضو کلیسا روشن است که قبل از شرکت جستن در مراسم عشاء ربانی، دادن دستورالعملهای روشن به منظور حراست از آئین مقدس شام خداوند امری ضروری است. شام خداوند یکی از دو حکم اساسی کلیسا است. اگر چه این حکم دارای بعد نجات بخش نیست اما حاوی عناصر منحصر بفرد و روحانی است که می‌باید کاملا مراعات شود.
در واقع، شام خداوند باید یادآور سه حقیقت اساسی برای یک مسیحی باشد: (1) تجسم، (2) فدیه و قربانی شدن و (3) وعدۀ بازگشت ثانوی عیسای مسیح. همچنین زمانی برای به یاد آوردن ذات گناه‌آلود انسانی ما و اعترافی حقیقی پیش از شرکت جستن در این امر مهم (اول قرنتیان 11).
حراست از سفره و شام خداوند اشاره به ذات انحصاری ایمان مسیحی دارد. امری که اشاره به تفکیک دو گروه است: گروهی معتقد یا به اصطلاح مدعوین مهمان و گروهی که اجازۀ شرکت در این شام مقدس را ندارند. امری حیاتی که وظیفۀ هر خادم آشنا با کلام مسیحی است. لزوم این نوع تفکر و رفتار نه فقط در کلیسا بلکه در حیطۀ هر خانواده که فرزندانی بی ایمان دارد باید مورد تاکید قرار بگیرد تا فرزندان غیرمسیحی از شرکت در شام خداوند برحذر دارد.
شام خداوند به راستی پرستشی جدی است، در این نوع پرستش حضور خاص خداوند در میان جماعت ایمانداران ابعاد خاصی را بدان می‌افزاید که نظارت و سرپرستی مشایخ و رهبران را الزام‌آور می‌کند. مدیریت و نظارتی که در یک فضای دیجیتالی (صفحه نمایشگر کامپیوتر یا تلفن دستی) نه تنها ارزش ذاتی را آن زیر سوال می‌برد بلکه امکان‌پذیر هم نمی‌کند.
به طور خلاصه، کلیسای امروزی بیش از هر زمانی نیاز به خادمینی وفادار و شبانانی متعهد دارد تا نه فقط با برخوردی مملو از محبت کلیسا را در این راستا راهنمایی کنند بلکه با دادن هشدار به شرکت کنندگان از بیحرمتی دانسته یا ندانسته به شام خداوند برحذر دارند.
مشیت الهی در بازداشتن از شام مقدس
اراده و مشیت خداوند در هر زمان می‌باید امری پذیرفتنی باشد. مسیحیان تحت جفا در اسارت به مشیت و اجازۀ خداوند از شرکت جستن در شام خداوند محروم هستند. آیا عدم امکان شرکت در شام مقدس را می‌باید نوعی حتک حرمت و بی احترامی به خداوند قلمداد نمود؟ بالطبع پاسخ منفی است.
در چنین مقطعی، همانطور که در بخش‌های قبل خواندیم حکمت و منطق، ابزار اصلی یک مسیحی به شما می‌آیند. در حیطۀ عقلانی (به دور از احساسات و تلاشهای انسانی) روشن است که در شرایطی خاص (نظیر بیماری همه‌گیر کرونا یا مشابه آن) کلیسا را دچار چالشهایی می‌کند. چالشی که به اجازه و تایید خداوند کلیسا متوجه جهان و کلیسای او شده است.
دراین روند، تلاش انسانی به منظور چیره شدن براین چالش استفاده از تکنولوژی ابزاری مناسب برای ایجاد پلی موقت بین مسیحیان می‌تواند باشد اما نباید این دستاویز را به عنوان "کلیسا مجازی" بپذیریم زیرا که کلیسای خداوند، مجازی نیست!
کلیسا یا بدن مسیح، یک واقعیت مطلق است. واقعیتی که نباید در هاله‌ای از تعریفات و تحریفات انسان قرن بیست و یکم مفهوم حقیقی خود را از دست بدهد. خوانندۀ گرامی، پذیرش این ادعا از ارزش و ماهیت کلیسا کاسته و آن را در سطح صفحۀ نمایشگر کامپیوتری (همانند بسیاری از امور روزمره انسانی) پایین می‌آورد، زیرا که امری ناممکن است.
ما در مقطعی از زمان زندگی می‌کنیم که طبق مشیت الهی قادر به مشارکت معمول در کلیسا نیستیم و این عدم توانایی در مشارکت گویای شگفت‌زدگی انسان است اما به معنی غافلگیری خدا نیست زیرا که این فصل از زندگی تحت خواست و ارادۀ او برای ما مقرر شده است.
خدای دیروز، امروز و فردا همواره پادشاه و صاحب سلطنت مطلق است تا ارادۀ خود را به انجام برساند. چالش‌ها و مشکلات جهانی امروز، پرده‌برداری از درک الهیاتی و اعتقاد کلیسا یا افرادی می‌کند که نگاهی فرودستانه نه تنها به شام خداوند بلکه به پرستش مسیحی دارند. غالبا چنین شرایطی منعکس کننده و گویای تفکرات ایمانی هر شخصی یا گروه می‌باشد.
در انجیل لوقا فصل 23، کلام خدا اشاره به گناهکاری می‌کند که در کنار صلیب عیسای مسیح، مصلوب شده است. این دزد، با پذیرفتن مسیح، طبق مشیت خداوند از تعمید آب محروم شد، رویدادی مقرر یافته به ارادۀ خداوند. به جای تعریفی جدید و انسانی برای شام خداوند و به جای تبدیل کردن آن به روشی مجازی، کلیسا (از جمله خادمین پیشگرا) می‌باید صبور باشد و اقتدار خداوند را به خود یادآوری کند و خواستار پرستشی حقیقی، در نظم و شایستۀ خدای پدر باشد.
پرستش مسیحی، ریشه در اراده و هدفی دارد که خداوند در راستای تاریخ اسرائیل و کلیسا مقرر فرموده است. اراده‌ای که مافوق فرهنگ، تفکرات، ابداعات انسانی و اتفاقات طبیعی است. این برهۀ زمانی نیز مانند هر زمان دیگر در گذر است و هر کلیسای محلی دوباره به پرستش واقعی خواهند پرداخت.
وظیفۀ یک مسیحی در پذیرفتن برادر و خواهر خود امری الزامی است، همانطور که گرامی داشتن بدن و خون مسیح (نه عنصری مجازی و غیر قابل لمس) با به جا آوردن شام خداوند تا ببازگشت دوبارۀ پادشاه آسمانی ما در جلال تدوام خواهد داشت.
