اعتقادنامۀ رسولان از اعتقادات محلی مربوط به تعمید که قدمت آنها به سال ۲۰۰ میلادی می‌رسید، نشئت گرفت. از نوایمانان انتظار می‌رفت به هنگام تعمید، این باورها را به زبان بیاورند. برخی روایات باستانی نشان می‌دهند که وقتی فردی تعمید می‌گرفت، لازم بود بر سه موضوع شهادت دهد: یکی در رابطه با پدر، یکی در رابطه با پسر، و یکی در رابطه با روح‌القدس. و اعتقادنامۀ رسولان بر مبنای این شهادات شکل گرفت. بر این اساس، اعتقادنامۀ مزبور روح‌القدس را از نظر الاهی با پدر و پسر هم‌تراز می‌شمارد. اعتقادنامة رسولان این کار را انجام می‌دهد چون بازتابی از اعتقاد کلیسای اولیه است مبنی بر اینکه روح‌القدس سومین شخص مجزا در تثلیث، مخلوق نیست و با پدر و پسر هم‌تراز است.
علاوه بر این، در ساختار اعتقادنامۀ رسولان، کارهای مختلفِ هر شخص تثلیث تحت نام خود او ذکر شده است. پدر، خالق آسمان و زمین معرفی شده است. درباره پسر، اعتقادنامه به لقاح، تولد، مرگ، دفن، رستاخیز، صعود و بازگشت آتی او اشاره می‌کند. و از روح‌القدس به عنوان شخصی که مسئولیت کلیسا و کاربرد نجات ایمانداران را بر عهده دارد، نام برده شده است.
دکتر سایمون وایبرت در این ارتباط می‌گوید: اعتقادنامۀ رسولان به روح‌القدس به عنوان یک عضو کامل تثلیث اشاره می‌کند. ساختار اعتقادنامۀ رسولان به شکل غیر قابل انکاری تثلیثی است:
«من به خدای پدر... خالق آسمان و زمین ایمان دارم.
من ایمان دارم به پسر یگانۀ او، خداوندمان عیسای مسیح... که از طریق روح‌القدس... لقاح یافت...
و ایمان دارم به روح‌القدس، کلیسای جامع مقدس، مشارکت مقدسین...»
بنابراین ساختار تثلیثی آن بسیار واضح است و کمی در مورد وظایف اصلی هر یک از سه شخص توضیح می‌دهد: پدر، خالق آسمان و زمین؛ پسر، از مریم باکره متولد و بزرگ شد و به عنوان قربانی گناه روی صلیب جان داد؛ و روح‌القدس که نقش عمده امروزه در کلیسا است، در مشارکت مقدسین، آمرزش گناهان، و عمل در بدن مسیح.
جدا از این حقیقت که اعتقادنامۀ رسولان به روح‌القدس هم به عنوان خدای کامل و هم یک شخصیت کامل اشاره می‌کند، اما همچنان تعریف واضحی از آموزۀ تثلیث ارائه نمی‌دهد. اعتقادنامۀ رسولان تمامی مفاهیم صحیح را در بر داشت. ولی فاقد واژگانی بود که کلیسا نهایتا پذیرفت. در نتیجه، ممکن بود مردم زبان ادبیات اعتقادنامه را تایید کنند اما قبول نکنند که روح سومین شخص مجزای تثلیث و هم رتبه با پدر و پسر است.
#نداگر
