آموزۀ گناه در مسیحیت (بخش اول)

 تعریف گناه

کتاب مقدس دربارۀ گناه به روش‌های مختلفی صحبت می کند و کلماتی مانند بی دینی، عصیان، سرپیچی از شریعت، تخلف، شرارت، به هدف نزدن، و کلمات مختلف دیگری را برای توصیف چیزهایی که گناه آلود هستند، به کار می برد. و هریک از این کلمات به درک ما از گناه چیزی اضافه می‌کنند.
اما وقتی کلام خدا به طور مفهومی از گناه صحبت می کند، وقتی تعریف خود را از گناه ارائه می دهد، یک کلمه یعنی: سرپیچی از شریعت، بالاتر از سایر کلمات قرار می گیرد. در فرهنگ کتاب مقدس، گناه اساسا تخطی از شریعت خداست. همانطور که یوحنای رسول در اول یوحنا 3: 4 می نویسد:

هر که گناه را به عمل می‌آورد، بر خلاف شریعت عمل می‌کند زیرا گناه مخالف شریعت است (اول یوحنا 3: 4).

همین تاکید را در مورد گناه به عنوان سرپیچی از شریعت در قسمت‌هایی مانند رومیان 7: 9-25، و اول قرنتیان 15: 56 مشاهده می کنیم. این مفهوم اساسی گناه در الاهیات بسیاری از فرقه های مسیحی مختلف نیز انعکاس پیدا کرده است. 
به طور مثال، به سوال و جواب شمارۀ 14 از نسخۀ موجز پرسش و پاسخ وست مینستر گوش بدهید. در جواب به سوال: گناه چیست؟
پاسخ به این شرح است: 

گناه نااطاعتی یا عدم پیروی از شریعت خدا در هر شکل ممکن است.

توجه کنید که این جواب دو نوع تخلف کلی نسبت به شریعت خدا را معرفی می کند: تمایل به ناهماهنگی با شریعت، و تجاوز از شریعت.
از یک سو، تمایل به ناهماهنگی با شریعت، شکست در انجام فرامین کلام خداست. اغلب آن را گناه غفلت می خوانند چون از انجام کاری که باید بکنیم، غفلت می نماییم یا آن را نادیده می گیریم. از سوی دیگر تجاوز از شریعت، ارتکاب اعمال ممنوع شده توسط کلام خداست. این نوع قانون شکنی را اغلب ارتکاب به گناه می خوانند چون ما به طور فعال با فکر، احساس یا عمل به چیزی که کلام خدا ممنوع کرده، مرتکب گناه می شویم.
وقتی دربارۀ شریعت خدا به عنوان معیار تعریف گناه، صحبت می کنیم، لازم است به این نکته اشاره کنیم که شریعت خدا بی ضابطه یا تصادفی نیست. بر عکس، شریعت انعکاسی از شخصیت کامل و بی عیب خداست. به آنچه پولس در وصف شریعت در رومیان 7: 12 می گوید، گوش بدهید:

شریعت مقدس است و حکم مقدس، و عادل و نیکو (رومیان 7: 12).

همانطور که پولس در اینجا می گوید، احکام خدا همواره مقدس، عادل و نیکو هستند، درست مانند خود خدا. احکام خدا همیشه مطابق با ذات خدا هستند.
به همین دلیل کلام خدا تعلیم می دهد که اگر ما خدا را دوست داشته باشیم، احکام او را نگاه خواهیم داشت. اگر خدا را محبت کنیم، چیزهایی که منعکس‌کنندۀ خدا هستند، مثلا شریعت او را نیز، دوست خواهیم داشت. این موضوع را در تثنیه 5: 10 و 6: 5-6، متی 22: 37-40، یوحنا 14: 15-24، و بسیاری قسمت‌های دیگر می بینیم. به آنچه یوحنا در اول یوحنا 5: 3 می نویسد، گوش بدهید:

محبت به خدا همین است که از احکام او اطاعت کنیم (اول یوحنا 5: 3، هزارۀ نو).

محبت به خدا با اطاعت از شریعت او نشان داده می شود. پس، وقتی ما از شریعت او سرپیچی می کنیم، در محبت به خدا عمل نمی‌کنیم. بنابراین، گناه می کنیم.

در کتاب مقدس رابطۀ بسیار نزدیکی بین محبت به خدا و اطاعت از او وجود دارد. به نظر من اولین چیزی که باید روشن کنیم این است که دوست داشتن خدا صرفا انجام حکم محبت نسبت به خدا نیست. ممکن است در اینجا یک وظیفۀ دشوار الزام آور هم وجود داشته باشد که وقتی کتاب مقدس می گوید «اگر مرا محبت می کنید»، یا وقتی مسیح می گفت: «اگر مرا دوست دارید، احکام مرا نگاه دارید»، هرگز مدّ نظر نبوده باشد. اما اگر محبتی در میان باشد، اگر ازخودگذشتگی داوطلبانۀ ریشه گرفته از اشتیاق به خدا وجود داشته باشد، آنوقت طبیعی ترین و نافذترین طرز ظهور آن، اطاعتی عمیق، مشتاقانه و حاضر و آماده است، چون ریشه در شوق خشنود کردن خدایی دارد که دوستش دارید و از وجودش لذت می برید؛ ریشه در اعتماد به این موضوع  دارد که «روش خدا» به اندازۀ شخصیت او قابل اطمینان و به نفع خود شماست.
- دکتر گلن سکورجی

وقتی در عمل کردن از روی محبت به خدا شکست می‌خوریم، با عصیان علیه او، تخطی از شریعت او، انجام شرارت، نزدن به هدف، و رنجاندن شخصیت قدوس، عادل و نیکوی او، مرتکب گناه می شویم. اما وقتی محبتی که نسبت به خدا داریم به ما انگیزه می بخشد، احکام و علایق او را بالاتر از علایق خودمان قرار می دهیم. و در نتیجه، می توانیم از گناهان زیادی همراه با عواقب وخیم‌شان در زندگی‌مان، اجتناب کنیم. با به ذهن سپردن این تعریف از گناه یعنی تخطی از فرامین خدا، بیایید به سرمنشاء گناه در نسل بشر بپردازیم.   ادامه دارد ...

برگرفته از دورۀ اعتقادنامۀ رسولان از سازمان خدمات مسیحی هزارۀ سوم