کتاب‌مقدس درباره خالکوبی (تتو) چه می‌گوید؟
لاویان ۱۹: ۲۸، خالکوبی در اسرائیل باستان را محکوم می‌کند. این ممنوعیت بخشی از «قانون تقدس» بود؛ بخش زیادی از کتاب لاویان به قوانینی اختصاص داشت که برای تمایز بین اسرائیلیان و ملت‌های اطراف‌شان به آنها بخشیده شده بود. امت‌ها از خالکوبی استفاده می‌کردند و به همین خاطر اسرائیل نباید از آن استفاده می‌کرد تا نمایشی عینی از این حقیقت ارائه کنند که اسرائیل «مقدس» بود (که یعنی جدا شده برای خدا). از متن لاویان ۱۹: ۲۸ به نظر می‌رسد که خالکوبی به طور ویژه آنجایی ممنوع بود که به عنوان بخشی از مراسم بت‌پرستانه پذیرفته شده بود، اگرچه برخی آن را به عنوان ممنوعیتی عمده علیه هرگونه خالکوبی می‌دانند.
با اینحال، وقتی مسیح آمد، دیوار جدایی بین یهودیان و امت‌ها را از میان برداشت (افسسیان ۲: ۱۲ و ادامه). به طور خاص، این یعنی آن قوانینی که داده شده بودند تا اسرائیل را از ملت‌های اطراف‌شان جدا کنند، اگر امروزه به همان شکلی اجرا شوند که اسرائیل باستان آنها را انجام می‌داد، تاثیر معکوس خواهند داشت. ما باید کاربردمان از شریعت را طوری تطبیق دهیم که از هدف اصلی آن در پرتو تغییراتی که مسیح به وجود آورد پیروی کند. مثال ختنه را در نظر بگیرید. این قید، اسرائیل را از کنعانیان ساکن در سرزمین وعده جدا می‌کرد. اما عهد جدید با صراحت به ما می‌گوید که مقدس بودن برای خدا دیگر مستلزم ختنۀ ما نیست (برای مثال نک. رومیان باب ۲؛ غلاطیان باب‌های ۲ و ۵). ختنه نمادی ظاهری از تعلق به خدا بود. اما آن نماد ظاهری که باعث جدایی مردم از نژادهای مختلف شود، دیگر مفید نیست. قوم خدا از هر ملتی هستند و آن نمادهای تقدس که ما اکنون باید با خود داشته باشیم، اموری هستند از قبیل قلب پاک (برای مثال نک. رومیان ۲: ۲۸-۲۹، که در عهد عتیق هم الزامی بود) و تعمید (که هیچ مفهوم نژادی‌ای ندارد و به عنوان نشانة عهد، جایگزین ختنه شد؛ کولسیان ۲: ۱۱-۱۲).
حالا این به آن معنا نیست که هرچه در آن «قانون تقدس» به چشم می‌خورد فقط مربوط به چنین جدایی‌ای باشد – عوامل دیگری هم در کار هستند – مانند قوانین اخلاقی (اخلاقیات اسرائیل در خدمتِ تمایز او از دیگر ملل بود). اگر کسی متقاعد شده که خالکوبی مشکلی اخلاقی است، پس باید از آنها پرهیز کند. من شخصا نمی‌توانم به هیچ دلیلی برای اینکه خالکوبی مشکلی اخلاقی باشد فکر کنم – مطمئنا کتاب‌مقدس فارغ از اینکه در چه زمینه‌ای باشد، عنوان نمی‌کند که انجام خالکوبی به معنای شکست اخلاقی است. به نظر می‌رسد که این مورد شباهت زیادی به این دستورات دارد که ما گوشه‌های ریش و موی خود را نمی‌چینیم (لاویان ۱۹: ۲۷). اینها به خودی خود اعمال مقدسی هستند. آنها در اسرائیل باستان اشتباه بودند چون با اعمال بت‌پرستانه ارتباط داشتند (مانند فال و پیشگویی، آیین‌های مرتبط با مرگ، روسپی‌گری فرهنگی، و غیره. مقایسه کنید با لاویان ۱۹: ۲۶-۳۱). اگر این فعالیت‌ها ارتباط شریرانه‌ای در عصر ما ندارند، به نظر نمی‌رسد دلیلی برای ممنوعیت آنها وجود داشته باشد.
را مک‌لافلین